υπόπρωρος

-η, -ο / ὑπόπρῳρος, -ον, ΝΑ, θηλ. και -ος Ν

νεοελλ.

1. αυτός που βρίσκεται κάτω από την πλώρη πλοίου

2. φρ. «υπόπρωρη άγκυρα»

ναυτ. βοηθητική άγκυρα που είχαν μερικά παλαιά ιστιοφόρα κάτω από τη στείρα τής πλώρης

αρχ.

(για πλοίο) αυτός που έχει χαμηλή πλώρη («ἡ δὲ σάμαινα ναῡς ἐστιν ὑπόπρῳρος μὲν τὸ σίμωμα, κοιλοτέρα δὲ καὶ γαστροειδής», Πλούτ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὑπ(ο)-* + -πρῳρος (< πρῷρα «πλώρη»), πρβλ. ἔμ-πρῳρος].